"Unha viaxe fenómena"

"Bueno. Ese día... sentín o que todos deben sentir nun caso así: o mundo viuseme abaixo, quedeime sen aire, o corazón me estoupaba... Que sei eu. Pero despois saín a rúa. E comecei a camiñar. A rúa estaba chea de xente: a Avenida, ¿sabes? E claro: empecei a miralos a todos. Como despedíndome. Dentro dun tempo eu non ía estar máis neste mundo. E eles seguirían camiñando alí... Pero.... de repente recordo a cara dunha rapaza que pasaba, e me mirou ... de repente comecei a ver todo distinto. Quero dicir, a ver todo como é. Porque... ¿sabes, Cristo? ...comecei a sentir que cada un deles, esa rapaza... os nenos... os rapaces... os vellos... o xornaleiro... o taxista que pasaba... todos... todos, eles e máis eu, eramos compañeiros de viaxe. E dunha viaxe... non sei como dicircho, Cristo... Dunha viaxe... dunha viaxe bárbara. Dentro dun tempo ningún de nós vai estar aquí, todos teremos marchado. Pero todos, sen darnos conta, teremos sido compañeiros da mesma viaxe. E dunha viaxe que... Dunha viaxe fenómena, Cristo. Dunha viaxe onde o tempo non ten ningunha importancia; dunha viaxe que ten un minuto nada máis: este. Pero este minuto... no fondo... o ten todo."

Aeroplanos, Carlos Gorostiza